Իրիկվններն
ինչո՞ւ հոգին
Կզգա թախիծ
մ’անսահման,
Արդյոք սո՞ւգն
է եղերական
Մահվանն անուշ
արևին:
Խավարին հետ,
որ երկնքեն
Կհեղեղե հորդառատ,
Սրտին մեջ
ալ մառախլապատ
Տրտմություններ
կ’անձրևեն:
Օրվան խոնջենքն
ի հուշ կ’ածե
Սին հոգնությունը
կյանքի.
Եվ աչքն, ուր
քունը կհածի,
Մահվան պաղ
քունը կ’ըգե:
Կմեռնի լույսն,
ու կմարին
Ձայներն, աշխարհը
կխոկա.
Եվ հոգույն
մեջ, որ կմութնա,
Կտժգունի բոցն
հույսին:
Կ’ամփոփվի
մարդ, հուշք
կ’արթննան,
Անցյալին հուշք
չարագույն.
Ու վաղը, վա՛ղն,
ո՜վ ձանձրություն,
Պետք է կրկնել
միշտ նույն
բան…