ՈՒստի՞ ծընար,
ո'վ բռնաւոր,
Որ քեզ նըման,
ո'չ գոյ յերկրի,
Որ թէ չըտաս
դու ձեռն ումեք,
Ո'չ զօրանայ
և ո'չ բերկրի:
Թէ' թագաւորք
և թէ' կայսերք
Քո օգնելոյդ
են միշտ կարօտ,
Իսկ առանց
քո` ե'ն յոյժ
տըկար,
Որպէս արջառ
մի անարօտ:
Մինչ կորուսիչ
ես դու հոգւոց
Եւ ծընանիս
անհուն չարիս,
Բազումք ըզքեզ
միջնորդ եդեալ,
Յառաջ բերեն
բազում բարիս:
Այնքան սիրով
կապին մարդիկ
Քո կապանօքդ
և կարկամին,
Որ որքան կապ
ձգես նոցին,
Այլ առաւել
կապիլ կամին:
Եւ թէ առնուլ
ոք կամիցի
զԱյլն ըզկապանս
յոտից նոցին,
Սըրով թըրով
պատերազմին,
Թէպէտ խոցեն,
թէպէտ խոցին:
Որք կապանօք
քո կարկամին,
Այնք և ըզքեզ
ամուր կապեն,
Ցանել բանտի
ներարգելով,
Երկաթապատ
ամրափակեն:
Ամուր պարիսպ
և հաստատունք,
Սարսին ի քէն
և սասանին,
Յորժամ ուժով
քո զօրացեալ,
Չընչին մարդիկ
անդ հասանին:
Որքան սաստիկ
կապես ըզմարդն,
Այնքան սաստիկ
ուժովանայ
Եւ որքան քև
ուժովանայ,
Այնքան երկիւղն
աւելանայ:
Երկիւղ քո
ուժ բերէ մարդոյն,
Որ զօրանայ,
զի երկընչի,
Թուր և դանակ
ի գործ ածեալ,
Ընդ թըշնամին
կու մարտընչի:
Դու, որ բոլոր
տիեզերաց
Բազում զօրաց
եղեր իշխան,
Տըկար մի ոք
ի մարդկանէ
Առնէ ըզքեզ
ոտից կոխան: