Ես հայ եմ, հին,
ինչպես լեառն
այս բիբլիական,
Թաց են ոտքերս
դեռ ջրհեղեղի
ջրից,
Իմ սուրբ հողն
է տեսել Նոյն
առաջին անգամ,
Բաբելոնյան
Բելը խորտակվել
իմ սրից:
Իմ մատների
հետքն է կրում
կողի վրա,
Քարն առաջին
մամռոտ, որ
իմ ձեռքով
տաշված,
Եվ միացած
հողին շաղախով
իմ արյան,
Արարատյան
դաշտում մեհյանի
վեմ դարձավ:
Իմ նահատակ
որդոց արյունով
է ոռոգ
Ամեն ծաղիկ
ու ծառ հողում
հայրենական,
Ամեն բլուր՝
քաջի մի շիրիմ
է նորոգ,
Եվ կոթողի
բեկոր՝ ամեն
սանդուղք ու
քար:
Ես հայ եմ, հին,
ինչպես լեառն
այս Արարատյան,
Հազար սուր
է բախվել իմ
վահանին ահեղ,
Բայց փշրել
եմ նրանց ես
ցասումով արդար
Եվ լեռներիս
նման գլուխս
վեր պահել: