Ակնախըտիղ
անբըծություն
մը վերեն
Երկնից վճիտ
բարձրութենեն
կիջնար վար,
Վարանելով,
օրորվելով,
ծուլորեն,
Քալվածքին
պես կնոջ մը
մարմնեղ և
ըստվար:
Ու փողոցին
մայթին վրա
կը փռեր
Ճերմակությունն
իրեն քընքուշ`
ցեխին քով.
Ոտքերու տակ
կը կոխկըրտվեր,
կը լռեր,
Անտրտունջ
միշտ ու քիչ
մըն ալ հաճույքով:
Վերեն հիմա
ձյունը առատ
կը մաղվեր,
Հոժարակամ
թողլով եթերը
կապույտ.
Անձնամատույց
կին էր ան որ
կը թաղվեր
Փոսի մը մեջ
ցեխի, անհոգ
ու անփույթ:
<1901>