“…Եկե’ալքս ի
մտանել արեգականն
տեսանք զլույս
երեկոյիս…”
Հուշիկ փախչող իրիկվան ծիրանի լույսն է զըվարթ…
Ոսկի թելեր` պլլըված խունկի թավիշ մըշուշին.
Կապույտ ծոպեր, ծիածան, ծըփուն ձայներ, միստի՜ք վարդ,
Լույսե արցունք մոմերու` որոնք հանդարտ կը մաշին:
Խունկի ծարավ իմ հոգիս կը ծըծե պահն այս հանդարտ,
Ոսկեկըրակ աչքերով բուրվառներն երբ կը ճոճին.
Պակուցում մը հոգեգրավ հոն կը թողու զիս անթարթ,
Կը զգամ համբույրն իմ հոգիս պարուրող բիլ մարմաշին:
Մեղեսիկի երանգներ կ’օծեն պարույրը խունկին.
Խորհուրդին եմ ծնրադիր բազուկներըս խաչանիշ`
Ու կըսպասեմ որ ծագի հոգվույս պայծառ Կիրակին…
Ջահերն հիմակ կ’երազե՜ն համակ զյումրյութ ու թարշիշ…
Կամարներեն, խորանեն կը ծագին լույս ու ծիծաղ.
Հոգիս քիչ քիչ կը թաղվի անուրջին մեջ այս չքնաղ:
Հուշիկ փախչող իրիկվան ծիրանի լույսն է զըվարթ…