ՀՈՎԻՆ ԱՆՑՔԸ

Անդնդագալար օվկիանի պես
Կ’ուռի այս գիշեր հովն ալիք ալիք,
Կը ծըծեմ լեղի սարսափն իր ճամբուն…
Իր լալոնին մեջ սենյակս է ծըփո՜ւն,
Հոգիս` իր ահեղ կոչին խաղալիք`
Մինչ լույս շառավիղ մը կ’երկարի մտքես…

Լեռներեն կ’իջնե հևքն իր մոլեկան,
Իրար բերելով ձեռքերս` անձկագին
Մինչ ես ծնրադիր` կ’ունկնդրեմ Երգի՜ն,
Երգին խոլարձակ, Երգին թախծագին…
Ե՞րբ պիտի հասնի իր հանգրվանին
Արհավրոտ Ուխտին այս գոռ կարավան…

Բուռն համեմունքով իր շունչն է լեցուն.
Ու կ’առնե ծովուն գույներն աղտաղտուկ`
Մինչ զայն կը տանին պայերն ամբարձիկ,
Համբույրն իր կու գա մինչև իմ խցիկ.
Եվ ես հըպումեն կը փախչիմ գաղտուկ,
Հըպումեն` վայրի վիշտով ակաղձուն:

Մարած է քրքում լույսը լամպարիս,
Հորդող մութին մեջ հևալեն տրտում.
Ես դեռ կըսպասեմ ալեկոծ Անցքի՜ն,
Ա՜հ, քո՜ւկդ եմ արդեն, ո՜վ միստիք ցնցում,
Ո՜վ ձայն, մինչ ուժգին հոգվույս կը փարիս…