Ճառագայթի
պես ոսկեվարս
ու նրբին,
Երբոր ճամբեն
կ’անցնի հըպարտ,
լուսարագ,
Բան մը սրտես
կ’ըլլա բոցին
պատարագ
Իր աչքերուն`
ուր կը մոռնամ
ես արփին:
Երազային, ծաղիկի պես նրբավոր,
Երբ կը ժպտի պատուհանին ետևեն,
Թռիչներ հոգվույս մեջ լուսաբաղձ` կը թևեն
Խոլ անուրջով կապույտներու հեռավոր:
Ու երբ կ’երգե ջութակին հետ սարսըռուն
Մեղմածավալ հեշտերգն իրեն ցայգային,
Կարծես աչքերն իր լուսափաղփ կը նային
Տենդոտ պահին` մեջ իմ հոգվույս ալքերուն: