ՍԻՐԵՐԳ

Ճառագայթի պես ոսկեվարս ու նրբին,
Երբոր ճամբեն կ’անցնի հըպարտ, լուսարագ,
Բան մը սրտես կ’ըլլա բոցին պատարագ
Իր աչքերուն` ուր կը մոռնամ ես արփին:

Երազային, ծաղիկի պես նրբավոր,
Երբ կը ժպտի պատուհանին ետևեն,
Թռիչներ հոգվույս մեջ լուսաբաղձ` կը թևեն
Խոլ անուրջով կապույտներու հեռավոր:

Ու երբ կ’երգե ջութակին հետ սարսըռուն
Մեղմածավալ հեշտերգն իրեն ցայգային,
Կարծես աչքերն իր լուսափաղփ կը նային
Տենդոտ պահին` մեջ իմ հոգվույս ալքերուն: