Լուսինն
հայլվույն
մեջ առվակին
հեզասահ
Ձույլ արծաթի
դեմքն իր անույշ
պատկերե,
Լուռ ու պարզկա
գիշերին մեջ
կ’ազդեն ահ
Գունդեր հըսկա`
կազմակերպված
ծառերե:
Հեռո՜ւն, հեռո՜ւն ձայն մը հուզիչ, տխրաշեշտ,
Գունդերուն մեջ հըսկա ւ’ահեղ ծառերուն,
Կը մարմըրի, տըխուր սըրտի սփոփ հեշտ,
Փրփրոտ ծփանք ցավի հորդ ալիքներուն:
Հեռու քաղքի ժըխորներեն տաղտկալի,
Խորհրդավոր լռության մեջ գիշերին,
Երգով մ’անշեժ, սիրով, հույզով, խանդով լի
Թաղել կ’ուզե կարծես սերերն իր սիրտին:
Լուսնակն աղու դալկության մեջ նվաղի,
Առվակին ձայնն ալ կորսվի, կ’անհետի,
Բլրույն կատարն սուրբ ալ քունի մեջ թաղվի
Մասնակցելով մարդուն երգի սև սուգի:
1901, օգոստոս, Սվազ, Ս. Հակոբ