Ուղի մ’ունիմ
ես նրբանույշ,
– Սիրույս ուղին
մետաքսավետ,–
Որուն հըմայքն
երջանկահուշ`
Կ’ոգևորե զիս
առ հավետ:
Քընքույշ հյութեր կը փթթին հոն,
Ու հարսնուկներ հըրահոսան.
Հոն կը հյուսեմ երգ ու գեղոն,
Ե՛ս, սիրավառ, խանդո՜տ գուսան:
Իսկ երբ օր մը խըլեն աչքես
Իմ պաշտելի ուղիս` անհետ,
Մութ գիշերներն` ու ոսկեգես
Չըցոլա ա՛լ արևն հավետ,
Նորեն գըտնեմ պիտի ես հար
Սիրույս ճամբան, մի՜շտ անմոլոր.
Բավ է անոր ես անդադար
Հըրայրքն ունիմ, պաշտո՜ւմ բոլոր: