Ցուրտ
Աշուն մը սարսռագին
Կը հևա իմ հոգվույս
մեջ.
Կ’իջնե գիշերը.
Կյանքին
Գիրքը կու
լա էջ առ էջ:
Սրսփանքներ տենդագին,
Ու հծյուններ հիվանդոտ
Հոն կը հածին, կը հանգին
Եղերերգի մը տենդոտ:
Ու, – Ձյունապատ հե՜ք քընար, –
Իմ վես սիրտըս կը լըռե.
Ու հոն հեծքն ալ չի մընար.
Լոկ սարսուռն հոն կը բերե
Իր վիշտերը խոլական,
Ու տենչանքիս իմ հիվանդ`
Ծաղիկները ա՛լ չըկան,
Չըկա՜ն անոնց բույրն ու խանդ…