Ժայռերու
զով շուքին
տակ
Կանանչ խոտի
խուրձ մը կար`
Որ ունենալ
կը ցանկար
Քարին գույնը
կապուտակ:
Ինքը ցողի՛
պետք ուներ,
Որ գույներով
զանազան
Կարմիր ծաղիկ,
ծիածան`
Երբոր արևը
փայլեր:
Քարն երջանիկ
էր ո՜րքան…
Առանց ցողի
ալ` գույներ
Ու ծաղիկնե՜ր
կը շիներ`
Շողերուն մեջ
օգնական:
*
* *
Խոտին խուրձը
բարձրացավ
Քիչ մ’ամեն
օր քարն ի վեր,
Որուն` սրտիկն
իր բացավ,
Պատմեց բաղձանքն
ու ցավեր:
Ըսավ. Ի՜նձ
ալ, ա՜ղբըրուկ,
Տայիր գույներ
անուշակ
Ու նըվերիդ
փոխանակ`
Գույնիս ընծա՜ն
այս խաժուկ:
Ցանկալի՜
քույր, ա՜ռ,
որքան
Կ’ուզես գույնես
և ընծան
Տուր կանանչիդ
կենսական`
Երակներուս
անկենդան:
*
* *
Գիշերն համբուն
քաղցրացան
Քարն ու խրձյակը
խոտին…
Եվ երբ շողերն
ավոտին
Հորիզոնեն
բարձրացան`
Ժայռի շուքին
տակ գըտան
Խոտին ծաղիկն
ու բաժակ,
Եվ երբեմնի
անկենդան
Քարն ալ` ժպտուն
ու խաժակ:
Եվ այն օրեն
մանիշակ
Ծաղկեցավ թուփն,
ու դաժան
Ժայռեն եղավ
անբաժան`
Մամուռին գույնն
անուշակ: