ԽՈՒՆԿ ՈՒ ԱՐՑՈՒՆՔ

Շիթ մ’արցունքով` կաթիլ մը խունկ
Սրբանոթին մեջ կը ցանե
Մայրս` որ կ’անցնի անտես դռնե,
Եվ երջանիկ` կը դնե ունկ

Անդրաշխարհեն եկող ձայնին:
Աչքերուն` որ զինք կը դիտեն
Կիրակմուտքի խունկին ատեն`
Ձեռքն անընդհատ կու տա խա՜չն հին:

Եվ ամենուն կու բաժին`
Ծուխեն ծաղիկ մը ծափելի:
Ու ցայգամուտն է հայելի`
Ուր կը ցոլա բոցն աշխուժին`

Լուսահոգի զվարթուններուն`
Զորս արբեցուց այս իրիկուն
Շաբաթօրյա խունկն ու արցունք:

Մայրս ալևոր չոքեր է ծո՜ւնկ…