Ինչպես բարի
քույր մը, սպիտակ
առտուն, լուսեղե՜ն
աստված, ձեռքը
դրավ ճակտիս
և համրորեն
անցավ հոգվույս
մեջ, իր շառ
քղանցքին հոն
անձրևելու
շրշյունը մետաքս:
Ինչպես բարի
քույր մը, ցանկալի
առտուն` լուսացավ
հոգվույս մեջ`
կարոտով մթագնած.
ինչպես բարի
քույր մը, ինչպես
շուշան մը`
անձավի մեջ
ծաղկած:
Ինչպես բարի
քույր մը, գորովազեղ
առտուն, իր
խունկ ձեռքերով
ամենն ալ գգվեց.
գգվեց ամենն
ալ ցավիս ծաղիկներուն,
որոնց բաժակները
բարձրացա՜ն`
անոր նայվածքին
լույսովը թրջվելու:
Եվ ինչպես
բարի քույր,
ինչպես բարի
քույր` վաղաժամ
մեռած` քնացավ
առտուն, իր
գորովանքով
օծած` հասկերը
իմ տարփանքներուս: