Անքնություն

Քունս չի տանում,
Դու ել մի քնիր,
Հետս էլ կրկնիր,
Որ Հայաստանում
Հիմա գարունը
Բացվել է արդեն.
Թողած հին հունը`
Գետերը հորդել,
Պղտոր ու խելառ
Դես-դեն են խփվում:
Կանաչից հարբած`
Գառներ ու հորթեր
Լեռնալանջերին
Խայտում են, ծփում:
Մոշու թփեր են
Չորս բոլոր աճել:
Մի մոլոր գառնուկ
Պճեղն է դաջել
Ոլոր կածանի
Կիսաթաց հողին:
Խախալի վրա
Մի բուռ հին կաղին
Տվել է իրեն
Լու՜ռ արևկողին:
Կոճղը դարձրած
Իր համար սեղան`
Պսակ ե գործում
Մի պուճուր տղա
Ու գցում վզին
Իր ծիրան եզի:
Իսկ մա՜յրը տղի …
Պառավն անտեղի,
Զու՜ր է տեղ գցել
Քնելու համար.
Նա, ինձ պես, գուցե
Չի քնել հիմա,
Նա՜, որին դեմքով
Ես շա՜տ եմ նման …

… Քունս չի տանում,
Դու էլ մի քնիր,
Հետս էլ կրկնիր,
Թե ի՞նչ եմ անում
Ես ի՞նչ եմ անում
Ո՛չ Հայաստանում …

1956, Մոսկվա