Գեվոն չթողեց որդուն ապարանք,
Ոչ էլ Թագուհին թողել էր գանձեր,
Բայց ինչ ունեին-չունեին նրանք`
Իրենց որբացած որդուն էր անցել:
Իսկ ի՞նչ ունեին: Լոկ ձա՛յն կլկըլան.-
Մեկ այնպես մեղմիկ,
Ասես թե գինով լցնում են կուլան.
Մերթ այնպես զնգուն,
Ասես թե կիրճում հովն է շընկշընկում.
Մերթ այնպես խաղաղ,
Կաքավն է ասես սաղմոսում “կղա”.
Մերթ այնպես հորդուն,
Ասես ընկել ես ջաղացի ջրտուն…
Նրանք գիտեին իրենց Կուտինան`
Անատոլուի խավար խորքերում:
Բայց նրանք, դիցուք, նույնիսկ գիտենան,
Թե իրենց պապի պապին ու քեռուն
Գաղքի ճամփան է բերել Կուտինա
Ինչ-որ ժամանակ, ինչ-որ Ցղնայից:
Այսքանը թեկուզ և իմանային:
Ո՞վ պատմեր սակայն, որ գյուղն այդ Ցղնա
Եվ Մասյաց փեշը Գողթանն է չքնաղ:
Արդեն կիսակույր թուրքախավարից`
Ո՞վ պատմեր նրանց Գողթան գավառից,
Գողթան գավառի երգասաններից`
Վիպող – վիպասան մեր գուսաններից:
...Փանդիռը գրկած ու վինը ծնկան`
Դուռ-դարպասների սալքարին նստել,
Երգել են նրանք վեպը Սաթինկան,
Աչքերն են գովել Ալանաց դստեր,
Եվ խոսքը խելոք, և մեջքը բարակ,
Եվ Արտաշիսի սիգալը արագ`
Ձեռքին շիկափող-ոսկեօղ պարան...
Իսկ Արտավա՜զդը, որին և տարան
Քաջերը ի վեր Ազատն ի Մասիս...
Իսկ հապա հպարտ Տրդատի՜ մասին,
Որ սեգ սիգալով`
Իր հուժկու քայլով
Գետերի թմբեր և ամբարտակներ
ավերեց տարավ…
Իսկ Շամիրա՜մը պագշոտ
ու տաքշող,
Գեղեցիկ ապրած, գեղեցիկ մեռած
Գեղեցիկ Արա՜ն...
Հաճախ կույր ծնված, անուս ու թերուս,
Բայց միշտ ողողված կրակով ներքին,
Իրենց յոթնաղի տավիղը ձեռքին`
Նրանք են երգել ծնունդն այն աստծու,
Որ հուր հեր ուներ, բոց ուներ մորուս –
Երբ երկնում էր ծով, երկիր ու երկին,
Երբ ծուխ էր ելնում եղեգան փողից,
Երբ բոց էր ելնում եղեգան փողից...
Երգել են նրանք
Մեր պտղած հողից,
Գինուց, խաղողից,
Մեր սրտի դողից.
Երգել են նրանք
Մեր ցորեն հացից,
Մեր խինդ ու լացից,
Մարտում ընկածից.
Խորհել` երգելով,
Նվագով ցավել,
Երգել ձեռքերով`
Պարել-կաքավել...
Ո՞վ է մեզ տվել, եթե ոչ նրանք,
Փող ու թմբուկին խաղացող մատներ,
Լեռն ի վար վարգող եղնիկի ոտներ,
Եվ նավասարդյան թարմ առավոտներ,
Եվ առավոտներ վառ Վարդավառի,
Եվ ծուխն ծխանի` հայրենի կրակ,-
Ո՞վ է մեզ տվել, եթե ոչ նրանք`
Վիպասանները Գողթան գավառի:
…Ո՞ւմ մտքով կանցներ, թե Գողթնից գաղթած
Գերանը ջարդած ու սյունը խախտած
Ինչ-որ տնակի կիսախավարում,
Գողթնից շատ հեռու, մի խորթ գավառում,
Որտեղ վարակը օտար շարավի
Ուտում էր մարմին ու հոգի կրծում,-
Ո՞ւմ մտքով կանցներ, և ո՞վ էր կարծում,
Թե պիտի շողա Գողթան շառավիղ,
Պիտի բոցկըլտա Գողթան պայազատ`
Նո՛ւյնքան հարազատ,
Նո՛ւյնքան հայ ազատ,
Որքան և նրանք –
Արժանի ժառանգ
Գողթան գավառի հայ գուսանների,
Փողհար-փանդռահատ վիպասանների`
Օտարի շնչից զանազանելի,
Այդքանով` նաև անհասանելի…
Ո՞վ է հասկացել քմայքը բախտի
Եվ այն էլ… հայոց.
Հանկարծ կեռմանը ազգավեր գաղթի`
Կածանը վայոց,
Դառնում է ճամփա համահավաքման,-
Խոյանք է դառնում թռիչքը անկման…
Ո՞վ է հասկացել քմայքը բախտի
Եվ այն էլ… հայոց: