Մենակ էր.
Վարդ մ'ըզգոն
Մատուցի
Ներա ձոն։
Շիկնեցավ
Նե զըվարթ՝
Կընդուներ
Երբ իմ վարդ։
Ներա քով
Վարդն ո՛րչափ
Էր անշուք,
Գունաթափ,
Նույնպես ձոնս
Համբույրին՝
Զոր տըվավ,
Չէր բնավ գին։