Առտու մը
դեռ մթնշաղ՝
Կը ծավալեր
շող ու շաղ,
Ծաղկանց մեջ
քեզ տեսա ես,
Կը ժըպտեիր
լուսնո պես:
Աչերդ սիրո
ատրուշան,
Մատներդ էին
գիրգ շուշան,
Այտերդ վարդի
նոր թերթեր,
Նայվածքեդ
ծներ նոր եթեր:
Սիրտըս թըռավ
ոտքիդ տակ,
Սիրեցի քեզ,
իմս հրեշտակ...
Սիրով եղան
ձյուն մազեր,
Ըսին՝ կյանքը
երազ էր:
Մինչդեռ դու
չես սիրեր
զիս,
Մ'իշխեր գոնե
տկար սրտիս.
ՈՒր որ երթամ
դեմքդ ինձ
հետ՝
Նայվածքդ չէ
այդ... մահո՜ւ
նետ:
Երբ անտառի
խորն նըսեմ
Կերթամ լալ՝
լուռ մենաճեմ,
Դարձյալ հոն
կգտնես զիս,
Տերևներեն
կը խոսիս:
Երբ առվակին
եզերքը՝
Նըստիմ սփոփել
իմ վերքը՝
Դարձյալ դու
կը գտնես զիս,
Ալյաց մեջեն
կը ժպտիս:
Երբ լեռները
կը փախչիմ՝
Որ չը տեսնեմ
քեզ՝ հանգչիմ,
Հողմույն մեջեն
կը խոսիս,
Թե՝ դու բնավ
չես սիրեր
զիս:
Լուսնի լույսով
գիշերը
Երբ ցողեն
իմ աչերը,
Դարձյալ դու
կը գտնես զիս,
Աստղերուն
մեջ կը ժըպտիս:
Իսկ գերեզման
երբ մտնեմ,
Քեզ հոն պիտի
չը գտնեմ...
Մնաս բարյա՜վ...
հայուհիս,
Անգո՜ւթ, արցունք
մ'ալ չունիս: