23. ՍԱՂՄՈՍ ՃԳ.

Ի վերայ աշխարհագործ արարածոց

¹Օրհնեա՛, ա՛նձն իմ, զՏԷր: ՏԷ՛ր Աստուած իմ, մեծ եղեր յոյժ, խոստովանութիւն և մեծվայելչութիւն զգեցար:

²Արկար զլոյս որպԷս զօթոց, ձգեցեր զերկինս որպԷս խորան ³և յարկար ի վերայ ջուրց զվերնայարկս նորա:

Ո՞ դնԷ յամպս զգնացս իւր, և շրջի նա ի վերայ թևոց հողմոց:

⁴Ո՞ արար զհրեշտակս իւր հոգիս. և զպաշտօնեայս իւր ի հուր կիզելոյ:

⁵Հաստատեաց զերկիր ի վերայ հաստատութեան իւրոյ, զի մի՛ սասանեսցի յաւիտեան:

⁶Խորք որպԷս զգեստ վերարկու Է նորա, ի վերայ լերանց կացցեն ջուրք:

⁷Ի սաստԷ քումմԷ փախիցեն, և ի ձայնԷ որոտալոյ քումմԷ սարսիցեն:

⁸Ելանեն, լեռնանան և իջանեն, դաշտանան ի տեղի, յոր հաստատեսցեր զնոսա:

⁹Սահման փդիր, և ոչ անցանեն և ոչ ևս դառնան ի ծածկել զերկիր:

¹⁰Առաքեցեր զաղբիւրս ընդ ծործորս, ի մԷջ լերանց գնասցեն ջուրք՝ արբուցանել զամենայն գազանս վայրի. ¹¹յագեսցին ցիռք ի ծարաւս իւրեանց:

¹²Անդ թռչունք երկնից բոյնս դիցեն և ի միջոյ վիմաց տացեն զձայնս իւրեանց:

¹³ԱրբուցանԷ զլերինս ի շտեմարանց իւրոց, ի պտղոյ գործոց իւրոց լցցի երկիր:

¹⁴Բուսուցեր զխոտ անասնոց, զդալարի ի ծառայութիւն մարդկան. հաներ զհաց յերկրէ:

¹⁵Գինի ուրախ առնԷ, իւղ՝ զուարթ, և հաց հաստատԷ զսիրտ մարդոյ:

¹⁶Յագեսցին ծառքն տեառն և մայրքն Լիբանանու, զորս դսւ տնկեցար:

¹⁷Անդ թռչունք, երկնից ձագս հանցեն, և բոյն արագլի ապաւԷն ի նոցա:

¹⁸Լերինք բարձունք են եղջերուաց, և վԷմք՝ ապաւԷն նապաստակաց:

¹⁹Արարեր զլուսին վասն ժամանակի, արեգակն ծանեաւ զժամ մատնելոյ իւրոյ:

²⁰Արարեր զխաւար, և եղե գիշեր. ի նմա գնան ամենայն գազանք անտառի:

²¹Կորիւնք առիւծուց մռնչեն և յափշտակեն և խնդրեն յԱստուծոյ զկերակուրս իւրանց:

²²Ի ծագել արևու ժողովին և ի մորիս իւրանց դադարեն:

²³ԵլանԷ մարդ ի գործս իւր և ի վաստակս ձեռաց իւրոց մինչև յերեկոյ:

²⁴ՈրպԷ՜ս զի մեծ են գործք քո, ՏԷ՛ր. զամենայն ինչ իմաստութեամբ արարեր, և լցաւ երկիր ստեղծուածքով քովք:

²⁵Այս ծով մեծ և անդորր. ի սմա զեռունք, որոց ոչ գոյ թիւ, գազանք մեծամեծք և մանունք:

²⁶Ի սմա և նաւք գնան, վիշապն, զոր ստեղծեր, խաղալ նովաւ:

²⁷Ամենեքեան քեզ սպասեն, և դու տաս նոցա կերակուր ի ժամու:

²⁸Տաս դու նոցա, և կերակրին. բանաս զձեռն քո և կրեակրես զամենեսեան կամօք քովք:

²⁹Դարձուցանես զերեսս քո ի նոցանԷ, և խռովին. հանես զոգի ի նոցանԷ, պակասին և ի հող դառնան:

³⁰Առաքես զոգի քո և ստանաս զնոսա և նորոգես զերեսս երկրի:

³¹Եղիցին փառք Տեառն յաւիտեան. ՏԷր ուրախ եղիցի յարարածս իւր:

³²Ո՞ հայի յերկիր և տայ դողալ սմա. մերձի ի լերինս, և ծխեսցին:

³³Օրհնեցից զՏԷր ի կեանս իմ. սաղմոս ասացից Աստուծոյ իմոյ, մինչև ե՛մ ես:

³⁴Քաղցր եղիցի նմա օրհնութիւն իմ, և ես ուրախ եղեց ի ՏԷր:

³⁵Պակասեցին մեղաւորք յերկրԷ, և ամբարիշտք մի՛ ևս գացին ի նմա:

Օրհնեա՛, ա՛նձն իմ, զՏԷր: ԱլԷլուիա: