Ա
Եվ մաքրաթև
երազիս հետ
մինակ էի, հովիտներուն
մեջ հայրենի,
Քայլերս էին
թէթև, ինչպես
քայլերը խարտիշագեղ
եղնիկին,
Եվ զվարթությամբ
կը վազեի, կապույտեն
և օրերեն բոլորովին
գինով,
Աչքերս ոսկիով
և հույսով`
և աստվածներով
լեցուն...
Բ
Եվ ահա բարեբեր
Ամառն իր պտուղները
զամբյուղ առ
զամբյուղ,
Մեր պարտեզին
ծառերեն դեպի
հողը և դեպի
զիս կ'ընծայեր,
Եվ ես լռությամբ`
գեղուղեշ ուռիին
ներդաշնակ
հասակեն,
Երգերս ստեղծելու
համար խորհրդավոր
սրինգիս ճյուղը
կը կտրեի...
Գ
Կ'երգեի... Ադամանդյա
առվակն և թռչուններն
հայրենագեղ,
Աստվածային
աղբյուրներուն
հստակահոս
մեղեդիներն
անդադրում,
Եվ առավոտյան
զեփյուռը,
քրոջական գորովներու
այնչափ նման,
Այս բոլորն
իմ երջանիկ
երգերուս թոթովումին
կը ձայնակցեին...
Դ
Այս գիշեր
երազիս մեջ,
ձեռքս առի
զքեզ, ո՜վ քաղցրախոս
Սրինգ,
Շրթունքներս
զքեզ ճանչցան`
ինչպես համբույր
մը հին օրերու,
Բայց շունչս`
հիշատակներու
զարթնումեն,
հանկարծորեն
մեռավ,
Եվ երգիս տեղ`
շիթ առ շիթ
, շիթ առ շիթ,
արցունքներս
էին, որ ինկան
վար...