Սիրտը

Ժայռեր, կարծրացած հողմ ու շանթի տակ,
Ժայռեր ամեհի, բիրտ ու քարեղեն,
ՈՒ ժայռերի մեջ մի քնքուշ լճակ,
Երազից պոկված մի կապույտ ծվեն:
 
Մինչ խորհում են լուռ ժայռերը մթին
ՈՒ մտաբերում սև հողմեր ու ամպ,
Արևն է խաղում լճի կապույտին,
ՈՒ ջուրն է ծփում մաքուր քնքշությամբ :
 
Իմ հայոց երկիր, իմ հայոց աշխարհ,
Շանթերի զարկից քարեղեն ու կուռ,
Ինչպե՞ս ես պահել դարերում խավար
Քո սիրտը այսքան քնքուշ ու մաքուր: