Քո պայծառ
գահի անհաս
բարձունքից
Սի՛ մերժիր
սրտիս աղոթքը
անբիծ ...
ՍԱՖՈ
Ես ընկա անդունդները
խավար,
— Իմ ցնո՛րք,
նորից քեզ
եմ կանչում.
Մոռացա ուղիներըս
պայծառ,
Իմ սրտում
դառը մութն
է շնչում։
Դու անմութ
աշխարհում
ես ապրում,
Հիշի՛ր դու
խավարում տանջվողին,
Քո սրտում
արևներ են
վառվում,
Արևիր սև կլանքիս
մութ ուղին։
Հավիտյան ինձ
քո սերն է այրում,
Դու լուսե՜ղ
... Ինձ խավարն
է ճնշում։
Ես մեռնում
եմ այս մութ
վիհերում...
Հեռավո՛ր,
քեզնից չեմ
տրտնջում...
1904—1905