Թովիչ քնքշությամբ
հանգչող աշխարհում
Երեկոն վառեց
լույսեր դժգունակ.
Մութը հյուսում
է տրտմության
ժանյակ,
Ծաղիկներն
անուշ բույր
են բուրվառում.
— Իմ սիրտը տրտո՜ւմ,
իմ սիրտը մենա՜կ...
Մեռած լուսնյակը,
մենակ ու աղոտ,
Սփռում է շուրջը
իր շողերը
ցուրտ.
Հավետ լռում
է մի տխուր
խորհուրդ,
Վառվում է
հավետ մի անանց
կարոտ
— Սի՛րտ իմ ցնորող,
սի՛րտ իմ անհագուրդ...
Տխուր ու մենակ
լուսնյակն
է վառվում,—
Ւմ սիրտն է
լալիս մենակ
ու ցավոտ.
Լուսնյակն
արևի ըստվերն
է աղոտ,
Արևի ցոլքն
է լուսնյակը
տրտում.
— Փառքիդ ստվե՛րն
է իմ կյանքը
կարոտ։
1907