ԺԱՄԱԴՐՈԻԹՅՈԻՆԸ

Դողացող լույսին տակ լապտերներուն,
Սառած մայթին վրա, կքալե խոհուն։
Աչքը կվառի երբ որ հեռուեն,
Կտեսնի մեկն, որ կուգա դեպ իրեն։
Կանցնի՛ այն մարդն ալ. գլուխը կիյնա
Ավելի տխուր, իր կուրծքին վրա։
... Ուսին վրայեն մեկուն կնայի,
Կժպտի անոր ժպիտ մ'հիվանդի։
Թևը կերկնցնե մեջքի մը անտես,
Շրթներ կնետեն համբույր հրակեզ։
Կդիտե հեոոլն, պահ մը կխոկա
Ու կմրմնշա՝ “գիտեմ, չպիտի գա”։
Գողացող լույսին տ՛ակ լապտերներուն,
Սառած մայթին վրա, կքալե խոհուն։