ԿԵՆԴԱՆՈՒԹԻՒՆ ՀԱՅՐԵՆԻ

Կենդանութի՛ւն Հայրենի,
Ո՛վ դուն, մարմի՛ն եւ հոգի՛,
Աւի՜շ անվերջ, հո՛ւր անշէջ.
Ո՛վ մեր Երէ՜կն աղուալոյս
Եւ ո՛վ, պահուած անոր մէջ,
Գեղեցկագոյն Վաղուան Յո՛յս...
Զմեզ օտարը խոցեց,
Խոցոտեցինք մենք ալ զմեզ,
Պարպըւեցար երակներէն դուն մերին,
Մարմինն հիւծած, միտքն ոգեվար
Դուն թողուցիր ու հեռացար,
Կենդանութի՜ւն հայրենի...։
* * *
Իննըսուն չորսէն Իննըսուն եւ վեց...
Փայլակի նըման
Հրդեհներ անցան
Հայ ծեր հոգիէն.
Ու հոգին շողաց, ու հոգին հեծեց,
Յետոյ հանգչեցաւ ՝ ցաւին հետ, նորէն,
Յո՛յս մ՛ալ օրրելէն։
* * *
Իննհարիւր եւ ութ... Մութէն դուրս ոստում.
Երգ, ճառ, արտասուք.
Դըրօշակ, ծաղիկ, ծափեր անհատնում...
Մխիթարուած սուգ ՝
Ցամաքի, ծովու մեռելոց վըրայ...
“Կեցցէ եւ անկցի.”
“Բռնապետութիւնն անիծեալ լլայ.”
“Ամէնքս օսմանցի...”
Մինչեւ որ տակաւ
Հոգին հանգչեցաւ ՝
Յոյսին հետ նորէ՜ն
Ցաւ մ՛ալ օրրելէն...։

* * *
Ինն միս յետոյ... Երկունք եւ ծընունդ...
Արիւններու մէջ բան մը կը շարԺի
Եւ կ՛իյնայ անդունդ...
ՎիԺո՛ւմ հաւատքի...
Շրթներու վըրայ
Կը մընայ սառած բառ մը ՝ Ատանա՜...
* * *
Վեց տարի յետոյ...
Ըսէ՛ք, յետոյ ի՞նչ, յետոյ ի՞նչ սակայն...
Ամայի, ու ծանր, ու լո՜ւռ երեկոյ
Հայ հողին, հոգւոյն, կեանքին վրայ համայն...
Փոթորիկ մ՛ահեղ
Անցեր ու քըշե՜ր է իր առջեւէն
Ամէն ինչ, ամէ՜ն...
Չըկա՜ն ո՛չ արեւ, ո՛չ Հայեր այնտեղ...
Բայց հեռուն, հեռո՛ւն ահա կը ճըչեն
Շուքեր ահադող...
Հեռուն ՝ հեռացող
Զանգուածները հոծ
Տակաւ կը հալին...
Հեռուն ՝ ծուխ ու բոց...
Հեռուն ՝ անդունդներ յառած երկինքին
Եւ հեռո՜ւն, ո՛վ Տէր,
Դեռ Յոյսի՛ կայծեր...
* * *
Եւ օր մ՛ալ յանկարծ
Շեփորը գոռաց
Ու կըմախք սիրտեր, կըմախք մարմիններ
Ստուեր առ ստուեր
Հաւաքուած, եկած միատեղ նորէն ՝
Կեանքին, արեւին աչք, ձե՜ռք կ՛երկարեն...։
Ու նաւ մ՛ահա կը ծըփայ
Կը ծփծըփա՜յ ծովուն վրայ,
Կ՛երթայ հեռու, կու գայ մօտ ՝
Առագաստովն արեւոտ.
Մերթ կը մեծնայ ՝ հորիզոնն
Ամբողջ աչքէ ծածկելով,
Կը պահուըտի մերթ ալ հոն
Ու կ՛ելլէ դուրս նազանքով...
Կը կարդացուի նաւուն վրան