Ռադիո Հէյ դու – դու

Այսիր ռադիո “Հեյ դու- դուն” 
Թողարկում է բանավեճ, 
Սոված գայլը ու մի շուն, 
Մրցում են, ո՞վ է պատշեճ:

Գայլը ասաց, շունն աու է, 
Առանց որևե պատճառ, 
Շունը թէ՝ գայլը ավ - ավ է, 
Ոռնոցը դարձրել է ճառ:

Շունը էլ բան չգիտեր, 
Հաչում էր ամբախ սամբախ, 
Խոստանում էր նոր կարգեր, 
Ուր չկա ոչ մի ղաչաղ:

Գայլը հերսոտ գռմռաց, 
Շանն անվանեց բերանբաց, 
Շունը խիստ վիրավորվեց, 
Մի զարկով կապը կտրեց:

Գայլի ստամոքսը սովից, 
Կպել էր ողնաշարից, 
Նրան ուրիշ բան պետք չէր, 
Մենակ թե շանը ուտեր:

Գայլը ճաշում էր գլխից, 
Բռնեց խեղճ շան ականջից, 
Շունը չռել թաթերը՝, 
Հայհոյում էր կարգերը:

Շունն օրենքին հակառակ, 
Ճանկեց գայլի փորի տակ, 
Գայլը ականջը թողեց, 
Էն լավ թիքեն կորցրեց:

Գայլը մի փունջ մազի հետ, 
Մի կտոր ականջ կծեց, 
Շունն ականջը հետ ուզեց, 
Ու վնգստոցը գցեց:

Գայլն ուզեց մի բան խմել, 
Թիքեն դեռ չէր կուլ տվել, 
Շունն օգտվեց միջոցից 
Ու բռնեց փորի տակից:

Միջոցի տերը շունն էր, 
Գայլը արդեն տնքում էր, 
Շան ծնոտները կողպեք, 
Բերանում կլոր թիքեք:

Գայլը սատկած ձևացավ, 
Էլ չէր զգում ոչ մի ցավ: 
Բուլդոգը հաչեց. – տեսա՞ր, 
-Ափսոս պոչ չուներ թափ տար:

Գայլն էդ միջոցին զարթնեց, 
Ու համով տեղից բռնեց, 
Ու նորից նույն գզուզը, 
Գայլն ուտում էր տուտուզը:

Հոգնեցին իրար ուտել, 
Նորից սկսեցին վիճելլ, 
Ու շունն հաչեց իր ճառը, 
Սովածության պատճառը:

-Դու կծեցիր իմ ականջը, 
Բայց ո՞վ է մեր մեջ քաջը, 
-Ի՞նչ ասեմ դա իմ մե՛ղքն է, 
Քո միսը իմ սնունդն է:

-Ախր դու գիշատի՛չ ես, 
Ամեն ինչ հոշոտում ես, 
-Իսկ դու հաչում ես ստից, 
Ընկած կատվի հետևից:

Հապա մի նայիր դեմքի՛դ, 
Թավով տվել են մռթի՞դ, 
Քիթ մռութդ քառանկյուն, 
Քեզ էլ անվանում ես շուն:

-Ես մարտի՛կն եմ ճշտության, 
Ու խոսքի ազատության, 
-Դու ոչխար ես պաշտպանում, 
Ու միշտ հլու ծառայում:

Բանավեճ է եթերում, 
Շունն ու գայլն են գռմռում, 
Թե ռադիոն չկոտրվի, 
Տեսնես ո՞րը կհաղթի: