Սիրելի
Վիվանին
Հարդագողի
ճամփորդներ
ենք մենք երկու՝
Երկու ճամփորդ՝
պատառոտած
շորերով:
Ու սիրել ենք
տրտմությունը
մեր հոգու՝
Անրջական կարոտներով
ու սիրով:
Մենք սիրել
ենք տրտմությունը
մեր հոգու՝
Անրջական ինչ-որ
կարոտ, ինչ-որ
սեր:
Ու սիրում
ենք առավոտից
իրիկուն
Ճամփա երթալ
- ու հավիտյան
երազել:
Աչքերիս մեջ
մենք պահել
ենք երկնային
Ճամփաների
հեռուները
դյութական
-
Ու անցնում
ենք ուղիներով
երկրային,
Ուր բյո՜ւր
մարդիկ երազեցին
ու չկան:
Մշուշի պես
մեր մանկությունը
անցավ՝
որշ, անարեւ,
անմխիթար մանկություն:
Զառանցանքի
պես մանկությունը
անցավ -
Ու հեռացանք:
Ու չենք դառնա
կրկին տուն:
Լո՜ւռ հեռացանք
ու քայլեցինք
անդադրում՝
Երազելով հավերժական
հեռուներ:
Կյանքը դարձավ
հավերժական
մի փնտրում
-
Մութ, անհեթեթ,
տարօրինակ
կյանքը մեր:
Ու օրերում
բազմագույն
ու բազմազան
Վառվեց, վառվեց
ողջակիզվող
սիրտը մեր,-
Բայց աչքերը
մեր - արեւներ
չտեսան,
Եվ մեր սրտերը
- լուսավոր
հեռուներ:
Ու մշուշոտ
մեր աչքերը
հավիտյան
Որոնեցին պատահական
աչքերում
Հարդագողի
ուղիները ոսկեման,
Նրա անծիր,
անծայրածիր
այն հեռուն:
Բայց աչքերում
նրանք երկինք
չգտան,
Ու սրտերում
- արեգակներ
ոսկեվառ.
Ու բզկտվեց
հայացքներից
անկենդան
Որբ սիրտը
մեր՝ երազորեն
- հոգեվար:
Ես ուզեցի
երգել գովքը
Աստծու,
Երգել փառքը
պայծառ սիրո
ու հացի.
Սիրտս լցվեց...
բայց չգիտեմ,
թե ինչու -
որշ օրերի
տաղտկությունը
երգեցի...
Թաղված մնաց
իմ աչքերում
մի անհուն,
Կապուտաչյա
երջանկության
առասպել.
Մի երկնային
առնչության
պատմություն
-
Ու կարծրացավ
սիրտս՝ անլույս
ու անբեր:
Չէ՞ որ կյանքում
չհասկացավ
ոչ ոք մեզ,-
Ու խնդացին
լուսավո՛ր
մեր աչքերին,
Բութ հեգնեցին
մեր կարոտները
հրկեզ -
Ու հեռացան:
Ու ո՛չ մի լույս
չբերին:
Քույրը խնդաց,
բարեկամը ծիծաղեց,
Օտար մարդիկ
հայհոյեցին
ու անցան:
Միայն պոռնիկը
մշուշում համբուրեց,
Եվ խելագարը
բարեւեց կիսաձայն:
Հոգ չէ, որ մեր
օրերն անցան
տենդի պես,
Կյանքը դարձավ
անմխիթար զառանցանք.
-Մենք կժպտանք,
գո՜հ կժպտանք
մեռնելիս,
Որ երազում
երազեցինք
ու անցանք...
1916-1917