ԿԵՉԻՆ

Մերթ երգում է ինքն իրեն
Ու մերթ լռում է կեչին,
Բաբախում է սրտի պես
Ու թրթռում է կեչին։
Օրորում է ինքն իրեն
Եվ ինքն իրեն ոլորում,
Ո՞Վ գիտե ինչ է հիշում
Ու սարսռում է կեչին։
Անձրևներով լվացվում
Ու տաքանում է վազքով,
Ցուրտ մշուշները գլխի
Ձեռքով ցրում է կեչին։
Երբ որ գալիս է քամին,
Գալիս անտառ է մտնում,-
Ծալում է ծունկն սպիտակ,
Մեջքը ծռում է կեչին։
Հետո ոստնում է տեղից,
Շտկում է մեջքը դալար,
Ալեկոծվում Է հանկարծ
Ու փրփրում Է կեչին։
Պարզում է ձեռքը բարակ,
Բռնում է փեշը քամու
Եվ իր ստվերը նորից
Քամուց խլում է կեչին։
…Ու երբ հոգնած եմ լինում
Ես աշխարհից ու մարդուց,
Ինձ խրատներ է տալիս
Եվ հուսադրում է կեչին: