Ու լռություն
է
իջել ամենուր,
ուր ոտք չի
դրել
մարդն իր մտքերում:
* * *
Երբ ցանկանում,
* * *
Հեզ ու համե՞ստ
եղար, * * *
Պայման-պայմանական
է * * *
* * *
Ընկերդ նա
է, ում * * *
Ճաչանչը
հույսի * * *
Թե կաս-կլինես,
* * *
Իմ կանչելը`
* * *
Արժանի չեղան
* * *
Քանի դեռ
չկա * * * * * *
Եվ ցավոք
սրտի * * *
Դու նման
ես * * *
բայց և չես ձգտում.
Ցանկությունդ
միշտ
քեզ բարդ է թովվում:
վեհությունը
չմոռանաս,
որ հավասարակշռել
ինքդ
Քեզ կարողանաս:
ամեն շարժում
կյանքում,
եթե պայմանն այդ-
բարուն է ծառայում:
Մոլորյալ գառնուկը`
գայլի պես գազան…
հոշոտեց մարմին
մի
Սրբազան:
պարտք ես շատ թե
քիչ,
բայց նա այդ մասին
չի ասում ոչինչ:
երկնքում բացված,
դեռ շարժում է
դուռը լույսերի:
թող որ ծիծաղեմ.
Չէ՞ որ արդեն կաս…
Էլ ինչո՞ւ տխրեմ:
քո լռելը.-
Մեր երկուսի
կյանքի դերը:
նրանք այն սիրույն,
որը զգաց հոգին
նրանց մարմնում:
խոսք-համաձայնի…
Բանաստեղծը լոկ
անիվ է սայլի:
Լսարանն այս մեծ,
ծվատ է ու խեղճ-
երբ չկաս այնտեղ,
հայրենասիրական
երգ:
այնպես պատահեց,
որ գայլը գառին
կերավ իսկապես:
այն հասկի գլխին,
որը լցնում են
ծանր ալրաղացին:
Եվ հինավուրց
է
քաղաքը կանգուն,
որտեղ մենք նորն
ենք
կառուցել փորձում: