Ինչպես
պատահեց անգին
իմ,
որ կորուստն
իմ չափ տվեց
հանգիս
և տեղատարփունք
անձրևի ներքո-
ես գծագրեցի
տառերի մի
բուռ:
Երևելի սեր
ու չքնաղ այնպես,
որ գեղեցկության
ներքո քո համեստ.
Ինչպես թե
լինեմ վարժեցրած
արծիվ,
որ քո ձեռքին
հմայված կարկամել
եմ խիստ:
Ինձ նետիր
երկինք դու
որսի կրկին.
-Միևնույնն
է` ես ետ կգամ
թևքիդ...
Ու մի անմոռաց
երազ է իշխում
աչքերիս,
որոնց ծածկել
են շղարշով
նրբին:
2000թ.