Ւմ պարտեղիս մեջ ճերմակ պատերով
Փոթորիկի խիստ օրե մը հետո,
Ուխտ մը տնկեցի Անպահանջ Սիրո,
Դողացող երկար իր նուրբ ցողունով։
Եվ ոռոգեցի զայն ջերմ արցունքով.
Ամեն առավոտ, ամեն երեկո
Հակեցա ծաղկանցն իր վրա անգո,
Եվ շատ գիշերներ լուսցուցի իր քով...
Գիշեր մը, լուսնեն երազ մը իջավ
Եվ, հովհարելով, իմ աչվըներուս
Զորցուց արցունքը, նայվածքըս կորույս
Արթնությունը իր և երբ որ անբավ
Ժպտով արթընցա՝ Ուխտըս չորցած էր.
Սև ու ճարճատուն, ինչպես ճյուղ մը ծեր...