Վահե Վահյանը, իրական անունը` Ապդալյան Սարգիս Հակոբի, ծնվել է Արևմտյան Հայաստանի Սեբաստիայի վիլայեթում (Կյուրին քաղաքում):
Հայ բանաստեղծ, հրապարակագիր և մանկավարժ, եղեռնի ականատես: Սովորել է Հալեպի ու Այնթապի վարժարաններում, 1930 թ. ինժեների մասնագիտությամբ ավարտել է Բեյրութի համալսարանը:
Դասավանդել է տարբեր վարժարաններում: 1965 թվականից պաշտոնավարել է Երվանդ Հյուսիսյան հայագիտական հիմնարկում:
Տարբեր գրական անուներով (Սարգիս Մեհյան, Հարզվարթյան) աշխատակցել է՝ “ԱՆԱՀԻՏ”, “ԶՎԱՐԹՆՈՑ”, “ԱՐԱԳԱԾ” եւ այլ սփյուռքահայ պարբերականների հետ:
1946 թ. Բեյրութում հիմնել է “ԱՆԻ” ամսագիրն ու հրատարակչատունը ` իր շուրը համախմբելով սփյուռքի և հայրենիքի մեջ ապրող շատ բանաստեղծներ ու արձակագիրներ:
Վահե Վահյանը քիչ է գրում, բայց ինչ որ գրել է մինչև հիմա, ցույց է տալիս, որ նա մեծ ջանասիրությամբ ստեղծել է կուռ ու գեղեցիկ ոճ, ունի սեղմ ու հակիրճ լեզու և իր զգացումներն ու խոհերն արտահայտում է բնորոշ պատկերներով:
1933 թ. առաջին գիրքը` “Արեւ-Անձրեւ”:
1946 թ. “Ոսկե կամուրջ” տեղահանության ու գաղթի ճամբաները “ոտաբոբիկ անցած” բանաստեղծի հոգեկան ապրումները, մարդ անհատի վերացական , թաղծոտ
տրամադրությունները:
1953 թ. “Հարալեզներու հաշտությունը”
1968 թ. “Մատյան սիրո եւ մորմոքի”
1973 թ. “Բերքահավաք”
1983 թ. Երեւանում նշել են նրա ծննդրան 75-ամյակը, մանկավարժական գործնեության
համար հայրենիքը պարգեւել է ՄԵՍՐՈՊ ՄԱՇՏՈՑԻ անվան մրցանակով : Վերջին երեք գրքերը տպագրվել են նաև հայրենիքում: