ԱՐԵՎԱԳԱԼԸ

Հորիզոնեն վար լույսի պար մը կ’իջնե,
Ընդելուզված` ճաճանչներով ոսկեհյուս.
Շուտ կ’անհետի մութն ու խավար կու տա խույս,
Աշխարհ արփվույն հուր գալուստը կ’ողջունե:

Կենդանություն կը հագնին դաշտ ու լեռներ,
Զվարթ երգերը միշտ կը լսվին գեղջուկին.
Ու զմրուխտի, ադամանդի երանգներ
Կը փողփողին մեջը լույսի վառ գըրկին:

Խորհուրդներու մռայլը շուտ կը մարի,
Բնության այս հըրատ զարթոնքին հանդեպ,
Ու կը հրճվի հուսահատ սիրտը կարի՜:

Կը սրբըվին թոնուտ աչքերը տխուր,
Ուրախության ժպիտներուն տակ անհուն.
Ցնծուն երգով կը լեցվի սիրտը թափուր:

< 1901, հունիս >