Երբ կը մեկնիմ
ես քու քովեդ,
Կ’ըլլամ շիկնոտ
ու թըռվռուն`
Ինչպես կ’ըլլա
բուրումնավետ
Վարդենիքեն
անցնող առուն:
Եվ ջուրին պես այն թռվռուն,
Քու նախընծա գրկանքիդ հետ,
Մոլորելով կ’ըլլա անհետ`
Գետ հոգվույդ մեջ` սրտիս առուն:
Ու գետին պես` սրտիս առուն
Կը տանիս քու մահվան ճամբեդ`
Զարնելով զայն մերթ ծաղկավետ
Ափունքներուն` մերթ քարերուն: