Օ՜հ,
կայծակը, որ
ամպերեն
Զիկզակելով
կսլանա
Եվ որ, հսկա
օձն հրեղեն,
Կաղնիներուն
կսպառնա,
Կրնա՞ հանկարծ
այրեին մեջ
Կասիլ, մնալ
առկախյալ,
Կամ խոլ վազքին
իր տալով վերջ`
Կրնա՞ երկինքը
դառնալ…
Եվ սա հեղեղն
ամեհի,
Որ դաշտերը
կ’ողողե,
Որ ժայռերուն
դեմ կկռվի,
Ընդերքն հողին
կպեղե,
Կըրնա՞ միթե,
փըրփրադեզ
Ահեղ սողունն
այդ հեղուկ,
Կըրնա սանձել
արծաթագես
Իր կոհակներն
հեղհեղուկ…
Իմ սրտիս մեջ
ալ ինկավ շանթ,
Հեղեղք հոգիս
ողողեցին.
Մնա՜ք բարով,
խինդ, հույս
ու խանդ,
Զիս դըժոխքին
մեջ թաղեցին…