Այնպես մութ
էր այն գիշերն,
Որ իրարու
ականջեն
Կփոփոային
հրեշտակներն`
“Ինչպես՞ իջնենք
երկնքեն”:
Այնպես ցուրտ
էր այն գիշերն,
Որ սուր ձաղկին
տակ հովուն
Կդողային մերկ
ծառերն`
Արձըկելով
ողբ մ’անհուն:
Երջանիկներն
իրենց տան
Մեկ, շուրջ
շողուն սեղանին,
Կաղանդին տոնն
աննման
Կտոնեին ցնծագին:
Փողոցի մը
մեջեն լայն
Որբ տղա մը,
միս-մինակ,
Ստվերի մը
պես անձայն,
Կ’անցներ, խոհուն,
գլխահակ:
Ծանր թախիծ
մ’իր դեմքին
Վրա, մռայլ,
կփըռվեր.
Գիշերն աղվոր
Կաղանդին
Իրեն մահվան
էր գիշեր:
Վերցուց աչքերն
ու տեսավ
Տուներուն
մեջ լուսավառ
Զվարթություն
այն անբավ,
Զոր Կաղանդն
հոն կտեղար:
Եվ իր փոքրիկ
խեղճ հոգին
Այնպես խորունկ
հուզվեցավ,
Որ աչքն հառած
երկնքին,
Լալով աղոթք
մը ըրավ:
Հանկարծ թանձր
մութին մեջ,
Շուշանի պես
սպիտակ,
Բացած թևեր
լայն ու պերճ
Երևցավ վեհ
մեկ հրեշտակ:
Գութն էր, պաշտպան
խեղճերուն,
Զոր կասեցնել
չեն կարող
Ցուրտն ու
հովն ու մթություն
Եվ Մա՛հն իսկ,
Մա՛հը լափող:
“Ըսե՛ ինձ, ո՜վ
հեք մանկիկ,
Որ դառնորեն
կ’արտասվես,
Ի՞նչ կբաղձա
քու սրտիկ,
Ըսե, կարող
եմ տալ քեզ,
Աղվոր հագո՞ւստ
կամ պատկեր,
Շաքա՞ր և կամ
խաղալի՞ք,
Կ’ուզե՞ս անուշ
խորտիկներ
Կամ հյութալից
համեղ միրգ”:
– Երբ իմ մայրիկս
ողջ էր դեռ,–
Ըսավ որբուկն
հրեշտակին,–
Զիս կգրկեր
կպագներ,
Գիշերն երբ
գար Կաղանդին:
Բարի՛ հրեշտակ,
չեմ ուզեր
Խաղալիք կամ
զգեստ մաքուր,
Չեմ ուզեր
միրգ կամ պատկեր,
Մորս համբո՛ւյրն
ինծի տուր: