Երբ բաց
եղան գարնան
կանաչ դռները,
Քնար դառան
աղբիւրները
Բինգէօլի.
Շարուէ շարան
անցան զուգուած
ուղտերը,
Եարս էլ գնաց
եայլաները
Բինգէօլի:
Անգին եարիս
լոյս երեսին
կարօտ եմ,
Նազուկ մէջքին,
ծով-ծամերին
կարօտ եմ.
Քաղցր լեզուին,
անոյշ հոտին
կարօտ եմ,
Սեւ աչքերով
էն եղնիկին
Բինգէօլի:
Պա՜ղ-պա՜ղ
ջրեր, պապակ
շուրթըս չի
բացուի,
Ծուփ-ծուփ
ծաղկունք,
լացող աչքըս
չի բացուի,
Դեռ չտեսած
եարիս,- սիրտըս
չի բացուի,
Ինձ ի՜նչ, աւա՜ղ,
բլբուլները
Բինգէօլի:
Մոլորուել
եմ, ճամբաներին
ծանօթ չեմ,
Բիւր լճերին,
գետ ու քարին
ծանօթ չեմ.
Ես պանդուխտ
եմ, էս տեղերին
ծանօթ չեմ.
Քոյրիկ, ասա՛,
ո՞րն է ճամբան
Բինգէօլի: