Ամեն գարուն՝
ինչքան ծանո՛թ,
Այնքան նո՛ր
է ու ցանկալի՜.
Ամեն գարուն
մի նո՛ր ձայնով
Ու նոր սիրո
պե՛ս է գալիս.
- Տե՛ս, հավքերը
հազարերանգ
Հին բնե՛րն
են վերադառնում.
Ամե՛ն տեղ
են դառնում
նրանք՝
Բայց ուրի՜շ
է Հայաստանում.
–
Հայաստանում
նրանց նման
Պանդուխտ հայե՛րն
են ետ դառնում,
Ու բույն շինում,
որ միշտ մնան
Հայության
բո՜ւյն Հայաստանում...
- Տե՛ս, իր փեշերը
հավաքած,
Ձմեռը սա՜րն
է բարձրանում,
Ամե՛ն տեղ
է սա անկասկած՝
Բայց ուրի՜շ
է Հայաստանում,
-
Ձյունից ծնված
ամեն առվակ,
Մի գետի չափ
գո՜րծ է անում,
Որ քա՜րն անգամ
ծաղիկ դառնա
Մեր քարաշա՛տ
Հայաստանում...
- Տե՛ս, բուրո՜ւմ
են ծաղիկ ու
սեզ,
Եվ հին սերերը՝
նորանո՛ւմ.
Ամե՛ն տեղ
է գարունն
այսպես՝
Բայց ուրի՜շ
է Հայաստանում.
Դարավոր սի՜րտն
է հայկական.
Իմ աչքերի
դեմ մանկանում...
Չէ՛, գարնանն
այս աշուն
չկա՛ -
Հավե՜րժ է
նա Հայաստանում...