Ա
Արդ, երբ սրտիս մէջ շարունակ պահած
Բաղձանքը դարձիդ դէպի Եգիպտոս՝
Խօսքով, յօդաւոր շուրթերով ես լոկ
Ուղերձներ կարդում բարձրեալ Աստծուն,
Որը գործով է զբաղուում միայն
Եւ չի կաշառուում բանաստեղծութեամբ,
Քեզ յարմար ի՞նչ օրինակներ
Բերեմ ես այստեղ, ա՜նձն իմ յանցաւոր:
Պատժակից ես դու աւեր Սոդոմին,
Լալկուած՝ Նինուէի դատախազի պէս,
Բիրտ ու բարբարոս շատ աւելի, քան տիկինն հարաւի,
Քանանից վատթար եւ Ամաղեկից յամառ, կամակոր,
Կուռքերի քաղաք անամոքելի,
Հին Իսրայէլի ապստամբութեան ողբալի բեկոր,
Յիշատակարան պահուած՝ Յուդայի ուխտազանցութեան:
Յանդիմանուած ես Ծուրից աւելի,
Ծայդանից էլ խիստ լքուած, տարամերժ,
ալիլիայից՝ խարդախաբարոյ,
Անհաւատ ու պիղծ Կառափնաումից՝ անարժան ներման,
Պարսաւելի ես Քորազինի պէս,
Պէթսայիդայի հետ՝ նախատելի,
Եփրեմի ճերմակ մազերն ես, ծաղկած անպարկեշտութեամբ:
Մեղմաբարոյ ես, ինչպէս աղաւնի,
Բայց ոչ հեզութեամբ, այլ յիմարութեամբ,
Օձ ես բանական, առիւծից սերուած եղեռնական օձ,
Տեսքով՝ քարբի ձու, ժանտութեամբ լցուած:
Երուսաղէմի վերջին աւերման կերպարանքն ունես,
Ըստ Տիրոջ խօսքի, մարգարէների կանխատեսութեան,
Խորտակուած դռնով ու փականքներով՝
Կործանման հասած մի տաղաւար ես, մերժուած ու լքուած,
Բազմիցս աղտոտուած մի շինուածք խօսուն,
Ժառանգութիւն ես թէեւ վայելուչ, սակայն բարձիթող,
Աստուածակերտ տուն, սակայն մոռացուած,
Մովսէսի, Դաւիթի ու Երեմիայի
Նախագրական խօսքի համաձայն,
Բանական շէնք ես, որ վարակուած է ժանտ բորոտութեամբ,
Ենթարկուած ի սպառ քերուելու պատժին,
Ապա կազդուրուած նորից օրէնքով
Ու ծեփուած կաւով ողոք հեզութեան,
Բայց չենթարկուելով բուժման որեւէ ճար ու հնարքի՝
Կրկին աւերուած շինողի ձեռքով
Եւ, հրամանով ամենազօրի, արդար հատուցմամբ,
Դուրս նետուած, քշուած ու տարագրուած հեռու, շա՜տ հեռու,
Անողոքաբար ձգուած անսուրբ տեղ:
Դու այն դրամն ես, որ թաղուեց հողում
Աւետարանի աւանդակորոյս դրժողի ձեռքով:
Բ
Լսի՛ր ինձ, Աստուա՛ծ,
Աստուա՛ծդ ամենայն մարմնի ու հոգու,
Ըստ դաւանութեան տիրաշնորհի,
Ըստ սուրբ Յովնանի, բարեմիտ, գթած ու բազումողորմ,
Շնո՛րհ արա ինձ, որ օրհնեալ կամքիդ բարեհաճութեամբ՝
Սկզբնաւորուած աղերսամատեանն
Այս ողբերգութեան հասնի աւարտին:
Եւ մինչ այժմ, երբ ես ոտք եմ դրել այս ճանապարհին,
Որը տանում է դէպի պատրաստած օթեւաններդ,
Արցունքներով եմ խօսքս սերմանում,
Երբ հասնի ժամը հնձի հաւաքման,
Թող որ կատարեալ քաւութեամբ դառնամ զոհ ու բերկրալից՝
Ընտիր խրձերի երջանիկ բերքով:
Չտաս ինձ սրտի անորդի արգանդ, Իսրայէլի պէս,
Ո՛չ էլ աչքերի ցամաք ստինքներ, ո՜վ ամենագութ:
Լսիր բանական աղաչաւորիս, հզօ՜ր ողորմած,
Նախքան երկնքին, երկինքը՝ երկրին,
Եւ սա՝ ցորենի, ձէթին ու գինուն,
Իսկ սրանք բոլորն էլ, Իսցայէլին.
Երկնաւորների աղերսն, ուղղուած քեզ,
Թող որ աւելի ազդի իմ հոգուն,
Քան թէ տարրերին ապականացու:
Դու ստեղծող ես, իսկ ես՝ միայն կաւ.