Քակե' մազիդ
խուրձը ոսկի
օձերու
Որ պլլվին
պարանոցիդ
ձյունեղեն,
Ուսիդ, մեջքիդ
փաթթվելով
քեզ նեղեն
Միսիդ վրա
իբրև քողք
մը բոցերու:
Մերկ, խրոխտ,
շքեղ օթոցիդ
վրա պառկե՛
դուն
Սև մետաքսե
գուլպաներըդ
պահելով,
Երազներ հյուսե՛,
քնացիր դեմս
անվրդով,
Ես ըսպասեմ
այսահարի պես
արթուն:
Կեցի՛ր այդպես,
որ իմ հոգվույս
մեջ տըպեմ
Ձայտքը, էջքը,
թավալումը
գիծերուդ,
Հիշեմ տեղվանքն
հոս հոն ցրված
բիծերուդ,
Ինքզինքըս
անով խաբեմ,
խաբխըբեմ:
<1908>