Ահա եղև պայծառ գարուն

Ահա եղև պայծառ գարուն
Ծաղկեաց այգին ու պաղչանին.
Դաշտք ու լեզունք զարդարեցան,
Արօտ հանին ըզխիլանին:

Գունդքըն ծաղկին ու հետ կապին,
Անուշանայ հովն ու քամին.
Ձագերն ձայն ածեն յայգին,
Քաղցր կու գայ ձայն պլպուլին:

Կու թանձրանայ շուքն ծառին,
Յորդոր գնայ ջուրն ի յառվին,
զԹևըն բերէր բոլոր վըզին,
Սիրով խըմեր զանուշ գինին:

Այն վարդենուն գէմ չկայ գին,
Որ այն խընդումն հանդիպին,
Քաւել դրախտն անմահութեան,
Յորում եդաւ մարդն առաջին:

Թէ չէր մահուն օրն ու դժոխն
ՈՒ կամ սարսափ դատաստանին՝
Նա այս աղէկ էր զինչ ասաց
Խև Յովհաննես Թուրկուրանցին: