Մեր ճամփեն
խավար, մեր
ճամփեն գիշեր,
Ու մենք անհատնում
էն անլույս
մըթնում
Երկա՜ր դարերով
գընում ենք
դեպ վեր
Հայոց լեռներում,
Դըժար լեռներում:
Տանում ենք
հընուց մեր
գանձերն անգին,
Մեր գանձերը
ծով,
Ինչ որ դարերով
Երկնել է, ծընել
մեր խորունկ
հոգին
Հայոց լեռներում,
Բարձըր լեռներում:
Բայց քանի
անգամ շեկ
անապատի
Օրդուները
սև
Իրարու ետև
Եկա՜ն զարկեցին
մեր քարվանն
ազնիվ
Հայոց լեռներում,
Արնոտ լեռներում:
Ու մեր քարվանը
շըփոթ, սոսկահար,
Թալանված,
ջարդված
Ու հատված-հատված
Տանում է իրեն
վերքերն անհամար
Հայոց լեռներում,
Սուգի լեռներում:
Ու մեր աչքերը
նայում են
կարոտ՝
Հեռու աստղերին,
Երկընքի ծերին,
Թե ե՞րբ կըբացվի
պայծառ առավոտ՝
Հայոց լեռներում,
Կանաչ լեռներում:
1902