ԱՍՏՂԵՐԸ

Լույսի բիծեր ծիրանի
Կ’ասղնտեն քողքը մութին.
Լուսնի ցոլքեր կ’անհետին
Խորքը ծովուն հոլանի:

Կապույտը կը ծածանի
Կամարին ջինջ ու հանդարտ.
Հրապույրն անոր գեղանի
Կ’առինքնե աչքերն անթարթ:

** *

Աստղերը լուռ կը հալին
Մութին մեջ մինչև առտու.
Նման ցավոտ սրտերու,
Որ թաղված են առանձին:

Անշեջ հուրքով մը վառած
Կայրին անոնք հավիտյան.
Իրենց վիշտը միշտ կու լան
Լույս արցունքով տխրամած:

1902, դեկտեմբեր