Հեշտ,
փալփըլուն
գիշերներու
անդորրություն
մը ցնորական…
Դոդոշներու
մերթ կեղերջներ
լուռին սրբույթը
կը լլկեն.
Ծովախորշին
մեջ ընկղմած
լույսե աչքեր`
որ կը խոկան`
Հոգնա՜ծ, մաշա՜ծ
իրենց տարփոտ,
իրենց բոցեղ
տրտմութենեն:
Ցայգն է ժայթքած իր շողակի շատըրվաններն անրջական,
Հեռուներեն ուտի մը թավ հեծքը կու գա դողդըղալեն.
Այս գիշեր ջերմ ու երազված կայծեր հոգվույս խորերն ինկան,
Կը մարեմ լույսը լամպարիս, ու կ’երազեմ մըրափելեն:
Շանթե աչքեր, բոցե թևեր մըտածումիս կ’անցնին քովեն
Եվ հուրիներ` նոր հոլանած ալապաստրը իրենց կուրծքին`
Որոնց համար շրթունքներըս անթիվ իղձեր կը թոթովեն:
Որմին վըրա տրտմություն մը կը ցանե բիլ եղրևանին,
Դաշտերուն մեջ հարսնուկներու բոսոր իղձերը կը ցամքին.
Մինչ ես կ’ըմպեմ հաշիշն անհագ ցընորաբեր այս գիշերին: