ՄԱՌԱԽՈՒՂ

Նայ շոգոլին կապտորակ, թևատարած կը նստի
Ավաններուն լըռանիստ` նըվաղումին մեջ ոսկի.
Կարծես ծուխ մը հողն անդուլ դուրս կու տա իմ ծերպերեն:

Ու կը խայթե իմ հոգիս պարապն այս հոծ կապույտին,
Բիլ պատմուճան լուսաթել` որուն փախեր է կույսն հին:

Ու մըշուշը կը լայննա, ու մըշուշը կը լենա
Արտերուն մեջ` ուր խարտյաշ խուրձերն ինկան գիրկ գրկի: