Նայ շոգոլին
կապտորակ,
թևատարած կը
նստի
Ավաններուն
լըռանիստ`
նըվաղումին
մեջ ոսկի.
Կարծես ծուխ
մը հողն անդուլ
դուրս կու
տա իմ ծերպերեն:
Ու կը խայթե իմ հոգիս պարապն այս հոծ կապույտին,
Բիլ պատմուճան լուսաթել` որուն փախեր է կույսն հին:
Ու մըշուշը կը լայննա, ու մըշուշը կը լենա
Արտերուն մեջ` ուր խարտյաշ խուրձերն ինկան գիրկ գրկի: