Հորիզոնեն
վար` քայքայված
ու ցրվուն`
Ոսկինարգես
շառայլի փունջ
մը կ’իյնա`
Իրենց մոևկան
կաթին կանչող
ուլերուն
Ժեռուտ ճամբեն
գյուղակ դարձող
հոտին վրա:
Բաժնըվեցան
իրարմե ափ
ու մըշակ,
Լո՜ւռ` ձեռքերնին
ճակտին դըրած
մեկմեկու.
Ու` թիկնադարձ`
արևն ա՜լ տուն
կը դառնա
Լեռներեն վեր`
ինչպես մըշակն
իջավ գյուղ.
Առանց գոլին
զույգ մ’հոգածու
ձեռքերու,
Բացավայրին
մեջ կը մընան
հասկ ու շյուղ,
Գիշերին հետ
անգա՜մ մըն
ալ միս մինակ…
Սարերուն վրա կանանչ լույս մը կը ցաթի,
Աղբյուրներուն կ’ելլե խմբերգն արծաթի…