Կարմիր, նախշուն
հավկիթի պես
Կ’երթա արևն
իր Զատկին.
Ահա՛ կ’առնեմ,
կրկին կրկին,
Մեղույշ բարևն`
իր ծառերեն
Ներս երկարող
հուր թաթիկին:
Անցա՜վ ծովեն
մեծ կույսն
հրավարս,
Ու կապույտին
եղավ ինք հարս:
Ու ջրծաղիկ մը զերթ` լայնշի
Լըճակին մեջ. ամպ-մըշուշի
Լըճակին մեջ հոիզոնին`
Դեղին թերթերն իր կ’ընդունին
Զենիթին երգը վարդագին:
Եվ երկինքի նոր տարփանքին
Եվ հիացքին զերթ նըշավակ`
Կ’ընծայվի թանկ ու փառունակ
Շողակն առջի լուսավորին: