Կ’ԵՐԹԱ ԱՐԵՎՆ ԻՐ ԶԱՏԿԻՆ…

Կարմիր, նախշուն հավկիթի պես
Կ’երթա արևն իր Զատկին.
Ահա՛ կ’առնեմ, կրկին կրկին,
Մեղույշ բարևն` իր ծառերեն
Ներս երկարող հուր թաթիկին:
Անցա՜վ ծովեն մեծ կույսն հրավարս,
Ու կապույտին եղավ ինք հարս:

Ու ջրծաղիկ մը զերթ` լայնշի
Լըճակին մեջ. ամպ-մըշուշի
Լըճակին մեջ հոիզոնին`
Դեղին թերթերն իր կ’ընդունին
Զենիթին երգը վարդագին:
Եվ երկինքի նոր տարփանքին
Եվ հիացքին զերթ նըշավակ`
Կ’ընծայվի թանկ ու փառունակ
Շողակն առջի լուսավորին: