Իրիկվան մեջ
խորին,
Երբ օդահած
կը թռչի,
Ծիրանեծաղիկ
փետուր անուրջի`
Հիր ճառագայթն
արևին`
Հեծքն է աղբյուրին
մեջն ամեն
ճիչի:
Իրիկվան մեջ
խորին,
Երանգներ երբ
ջուրին
Մեջը մարմըրին,
Ու թանձրամած
ժըխորին
Իյնան թևերը
մեկեն.
Իրիկվան մեջ
խորին`
Կարկաջն աղբյուրին
կը կանչե հստակ`
Հովիկ նաժիշտն`
իր ջուրին
Խաժ հանդերձը
փոթելու:
Եվ իրիկվան
մեջ խորին,
Ծանըր ինչպես
ալելու,
Կարկաջն աղբյուրին
կը կանչե հստակ,
Դեռ համեցող
հոտն ըսպիտակ
Գառնուկներուն`
Որոնք հեռո՜ւն`
Մըթնշաղին
մեջ կ’իյնան
Բադիլներուն
պես ձյունին:
Եվ իրիկվան
մեջ խորին,
Իրիկվան մեջ
ծավալական
ու բուրյան,
Կարկաջն աղբյուրին,
Իր շրջակայքի
Հովանոցներուն
մեջ կը պըտուտքի,
Հոն ծաղիկներուն
ու տերևին
հետ,
Ըսպասելու
որ ծագի
Լույսն առաջին
լուսավորին: