ՀԻՇԱՏԱԿ

(Սիրերգ)

Մութ ըստվերներ, ծավի լույսեր ցիրուցան`
Ցուրտ սարսուռով, լույս-հույզերով պարուրված,
Հըպումով մը ազդու` եկան ու անցան,
Հուրքոտ բոցեր միայն թողլով շըրջահած:

Այդ բոցերը փայլեցան հոս մըշտարծարծ,
Մեր վառ սիրույն հընոցին մեջ ոսկեծին,
Անէացած, խելահեղած հեղակարծ`
Պըլլվեցա հիշատակիդ առանցքին:

 
*
* *

Անցար, գացիր, բայց թողուցիր արյունող
Ասղընտունքը տագնապահույզ լըքումիդ.
Բոց սերեն վերջ` լըքումի վիշտը մրրկող:

Չէ՛, մի՛ ըլլար, անգո՜ւթ, այդչափ եսասեր`
Սըրտիս` որ դեռ չէ՛ վարժըված աներկմիտ
Մոռացոնքին: Ան չի կըրնար սառիլ դեռ:

1902