Գարուն
է, ծիլ առին
ծաղիկն ու
դալար,
Կը շողա լույսն
եթերին մեջ
կապուտակ.
Ձըմրան խոժոռ
երկինքը որ
միշտ կու լար`
Բիլ հըրճվանքով
մը կ’ողողվի
ա՛լ հիմակ:
Կյանքի գարնան մեջ դուն ծաղի՜կ նորածիլ.
Աղետաբեր խորշակով մը խամրեցար.
Մանուկ հոգիդ ալ – հեշտ բուրում մը – հածիլ
Գընաց կապույտ անհունին մեջ լայնատարր:
Անվերադարձ մեկնումդ, ավա՜ղ, մենք կու լանք
Խուլ հեծքերով ու արցունքով դառնագին,
Եվ կը մարի մեր սըրտին խինդն ու տենչանք
Քու արևիդ շիջումին հոծ շուքին տակ `
Չըխորհելով թե անըստվեր քու հոգին
Զըվարթումի վերացում մ’է ա՜լ հիմակ: