Հևքոտ շունչեր
կու գան ման,
Ու հըրճվանքով
կը ժըպտինք.
Կ’երկնեն կապույտ
մ’աննըման
Բիլ ծովն անհուն
ու երկինք:
Եվ բուրումներ կու գան ման,
Ոգևորում մը հեշտին
Արբշըռանքվ մը հուզման
Կ’ամոքե վերը վըշտին:
Հոգիս ունի խինդն այգուն,
Ու դայլայլը թըռչունին.
Սիրտըս քընար մ’է անքուն
Որուն երգեր ցավ չունին:
*
* *
Երազի մը պես գացին,
Տարիներըս սահեցան
Այն օրեն` երբ ըզգացին
Սիրտեր ցունցը բաժանման:
Երբեմն արցունք մը ցավի,
Զիս վըրդովեց խըռովքով.
Երբեմն ալ հույս մը ծավի
Շողաց հոգվույս մութին քով:
Բաժանումեն վերջ, իրա՛վ,
Ի՜նչ գորովով, ի՜նչ խանդով
Կը փարին սիրտեր, ծարավ`
Միացումին հեշտանքով:
*
* *
Երազանքներ զիս կ’օրրեն
Օրորումով մը հանդարտ.
Հեռուն լոռնեն, ձորերեն,
Միշտ կը հառիմ ես անթարթ,
Ծածանումիդ մոտալուտ
Հույսերովը մոլորուն,
Տենդով կըսպասեմ գալուդ,
Ցընծումին մեջ երգերուն:
Ալ սիրտս ունի խինդն այգուն,
Ու դայլայլը թըռչունին.
Հոգիս քընար մ’է անքուն
Որուն երգեր ցավ չունին:
Կ. Պոլիս